Azim, müthiş bir çabayla,
durmadan ve mümkün olan en fazla işi yapmaksa,
evrende olup biten tam olarak budur.
Evrene serpiştirilen azme bakın:
Milyonlarca bitki ve hayvan türü yaratıldığı gibi,
her türe ait bir özellik verilmiştir.
Yaratıcı bir defa yaratmakla bırakmamış,
çizdiği resmi silerek yeniden çizmiş,
bir tablonun arkasından hemen yeni bir tablo yaratmıştır.
Eğer birkaç güzellikle yetinseydi,
bulutlardan örgülediği sema resimlerini her dakika değiştirmesine,
vadilere yazın başka, kışın başka bir görünüş kazandırmasına ne ihtiyacı olurdu?
Eğer buğday insanın beslenmesine yetiyorsa,
onun yanında, bir de patlıcanı, bir de elmayı yaratmasına;
her birine binerce farklı renk, koku ve tat yüklemesine ne gerek olurdu?
Onun azmi,
yarattığı türlerin çokluğu ve sınırsızlığıyla kalmaz;
Yarattıklarının çoğunu her yıl silerek,
tohumları aracılığıyla onların farklı benzerlerini yeniden yaratır.
Bununla da kalmaz,
asırlar geçtikçe yeryüzüne yeni yaratık türleri gönderir;
büyük dinozorlar gider, küçük kuşlar gelir.
Adeta, dünya toprağı katrilyonlarca
yaratığa yetmemiş;
onları sırayla ve kafileler hâlinde göndererek yeryüzünde gezdirmiştir.
Yaratıcının azmi bununla da kalmaz.
Modern bilimin tespit ettiği gibi,
maddenin kendisini de her saniye yok edip var ediyor.
Bir maddi örgüyü kaldırıp
yerine hemen yenisini gönderiyor;
Yani bir saniye içinde
dev galaksilerden ibaret olan evreni binlerce kez yaratıp,
kaldırıp yeniden yaratıyor.
Aklın ve hayalin kavramakta güçlük çektiği
bu çoklukların arkasındaki sınırsız azmin varlığı, nasıl inkâr edilebilir?
Böylesine azimli bir Yaratıcının sanatı olan insan, hangi mantıkla azmi hırs olarak değerlendiriyor?
Televizyonun karşısında boş oturma eylemine, hangi değeri veriyor?
Yırtınırcasına çalışan insanları
hangi hırsla suçluyor?
Sonsuzluğu kazanmak için Çalışmak gerekiyorsa,
Dinlenme dışında,
boş oturduğumuz bir dakika,
bizim için dehşetli bir kayıp değil midir?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder